Στη Χώρα με τα Τέσσερα Τετράγωνα Φεγγάρια
---

Στη Χώρα με τα Τέσσερα Τετράγωνα Φεγγάρια, το φθινόπωρο είναι λιγάκι αλλιώτικο. Στους δρόμους χορεύουν ανθισμένα μωβ δέντρα, κι όλα τα σπίτια απαραιτήτως κρεμούν κουρτίνες καρό, και ποτέ κλαρωτές το φθινόπωρο. Κάθε απόγευμα, στις πέντε, ο καφές είναι έτοιμος, και μπορείς πάντα να καταλάβεις ποιός πέρασε τη μέρα του όμορφα και ποιός όχι, γιατί όσα παιδιά μαλώσαν στο σχολείο, ή όσοι μεγάλοι έχουν "προβλήματα", στέκονται δίπλα στα παράθυρά τους με τις καρό κουρτίνες ανοιχτές, και βλέπουν. Κάθε απόγευμα στις πέντε στην Χώρα με τα Τέσσερα Τετράγωνα Φεγγάρια, όταν ο καφές είναι έτοιμος, στους δρόμους συμβαίνουν θαυμαστά πράγματα σαν αυτά που θα ονειρευτείτε απόψε, αφού τελειώσετε τούτη την ιστορία.

Κάποιοι λένε πως εμφανίζεται το ίδιο το Φθινόπωρο και προσπαθεί να εντυπωσιάσει τους παρατηρητές με τα πάντα αποτυχημένα ταχυδακτυλουργικά του. Και πως γελάει τόσο δυνατά και καλόκαρδα κάθε φορά που του πέφτουν κουνέλια από το καπέλο , που κανείς δεν μπορεί να μη γελάσει παρέα του.

Κάποιοι λένε πως τα πετραδάκια στο δρόμο μπροστά από κάθε παράθυρο σχηματίζουν λέξεις, όπως "ζαχαρωτό" και "σύννεφο" και ό,τι όμορφο μπορεί να βάλει ο νους, και πως λίγο πριν πέσει το σκοτάδι σχηματίζουν μια πρόταση, διαφορετική για τον καθένα.Και πως κανείς δεν μπορεί να τη διαβάσει και να μην θυμηθεί ότι κάποιος τον αγαπάει
.
Κάποιοι λένε πως τα μαβιά δέντρα σταματούν να χορεύουν. Πως στέκονται ακίνητα και αρχίζουν να τραγουδούν για θάλασσες που ποτέ δεν είδαν, για πορσελάνινα φλυτζάνια με ζωγραφιές που κάθε μέρα αλλάζουν για δάση που σε κάθε ξέφωτο κρύβουν κι από ένα παιδικό παραμύθι. Κι όλοι λένε πως τα δέντρα τραγουδούν τόσο όμορφα, που κανείς δεν μπορεί να τ'ακούσει και να μείνει λυπημένος.

όσες έχουν περάσει μια όμορφη μέρα, απο σεβασμό στις άλλες, κλείνουν σφιχτά τις καρό κουρτίνες και πίνουν τον καφέ τους ήσυχα. Κι όταν νυχτώσει, καμιά στην Χώρα με τα Τέσσερα Τετράγωνα Φεγγάρια δεν πέφτει για ύπνο χωρίς να θελήσει να πει "σ'αγαπώ" στη μαμά, στην αγαπημένη ή στο φούρνο μικροκυμάτων

Κάποιες λένε-αλλά μόνο ψιθυριστά, και μόνο σαν έχει περάσει το φθινόπωρο, πως αν κάποια είναι πολύ πολύ λυπημένη, και έρθει η νύχτα κι ακόμα τ’ρχεται να κλάψει, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει στον δρόμο, και δεν ξαναγυρνά σπίτι τεν, παρά μόνο σαν περάσουν τρία χρόνια, και πάντα γυρνά μ'ένα χαμόγελο πονηρό και ευχαριστημένο που δεν φεύγει ποτέ. Μια φορά άκουσα μια κυρία να ισχυρίζεται πως σε ένα μωβ δέντρο αναγνώρισε τον άτσαλο και αξιαγάπητο τρόπο με τον οποίο η κοπέλα της χόρευε φοξ τροτ-η κοπέλα της , μια νεαρή
με όμορφα λυπημένα μάτια, είχε πριν λίγο καιρό ανοίξει την πόρτα το βράδυ κι είχε βγει έξω...

Κι αν θέλετε να μάθετε κάτι ακόμα γιαυτή την όμορφη και παράξενη χώρα, τα φεγγάρια της δεν μοιάζουν καθόλου με τυρί! Κανένα από τέσσερα!